Over de radicale fenomenologie van Michel Henry in kunst en religie

… ik lig op bed, in mijn paarsfluwelen pak, mijn mooie pak, met mijn pijp in de mond, Lars Hertervig de schilder, niet de eerste de beste die daar op bed ligt, en terwijl ik hier op bed lig, hoor ik pianomuziek. Ik hoor heldere mooie muziek, harmonieuze, lichte afwisselende klanken (Fosse, 2019, p. 15).

In dit essay staat het onzichtbare leven centraal. We gaan terug naar de zaak zelf: daar waar er geen voorstelling is, geen betekenis, geen objectivering. Oftewel, het leven dat zichzelf openbaart. Daarnaast wordt geïllustreerd hoe de steeds ervaren en ervaarbare affectieve werkelijkheid ‘heimelijk’ wordt vervangen door de berekenende geconstrueerde wereld. Read the rest of this entry »